Ambon Maniseeeeeeeeeeeee

Toen wij in het vliegtuig zaten vanuit Jakarta via Makassar richting Ambon vraag ik me af hoe ik het zal beleven,want ik heb al zovele verhalen gehoord, maar nou zal ik het zelf meemaken.Ambon zelf heeft een mooi vliegveld en daarna in het taxi krijg ik een geweldige indruk van de omgeving zo mooi.We reden naar een hotel Amboina en daar was het best vertoeven want savonds speelde een bandje iedere avond en toevallig speelden ze lagu2 en het was echt leuk want we hebben ervan genoten. De zelfde avond hebben wij kennis gemaakt met de vriendin van Chesron ze heet Herlin en zij is tevens ons gids voor de komende dagen want de volgende dag hebben wij een tour gemaakt langs vele kampongs en ook langs Erie en daar hebben wij kennis gemaakt met onze neven en nichten, waar wij de volgende morgen zullen zijn. Die morgen gingen we al heel vroeg om op tijd in de kerkdienst te zijn en het was een mooie kerk. Daarna gingen wij naar het huis van Ampie Nanuru en naar het graf van onze opa en oma en het lag hoog in de bergen en toen krijg ik al de kriebels van wauw wat een omgeving en toen wij de heuvel afliepen krijg ik echt kippenvel en het gevoel dat mijn vader naast ons liep en echt een geweldige ervaring en het was daar echt zo mooi en echt heel mooi en echt mijn vaders kampong Erie heeft een geweldige indruk op mij gemaakt.

Geschreven door Ade Henkie en Mary.

Corrie:

Ter aanvulling op het verhaal van Henkie over mijn belevenis in Ambon:

Toen ik op het vliegveld van Ambon arriveerde, had ik nog geen gevoelens bij. Wel dat de mensen dezelfde taal(maleis) als ik spreek.

Op zaterdag 24e gingen wij excursie doen langs de kampongs. Ik zat in de taxi, en ik vond de omgeving van Ambon geweldig, ik vond het een luxe. Toen wij Kampong erie naderde, vond ik kampong Erie geweldig, ik dacht bij mezelf: "wat een luxe". Je hebt de strand de woningen zijn mooi. Het leek wel centerparks. Toen wij in Erie aankwamen en uit de taxi stapte, ik wist niet wat ik zag, ik kreeg een brok in mijn keel. Hier is mijn vader opgegroeid. Wat mooi. Wij gingen naar het huis van onze neef  Ampi Nanuru en zijn vrouw Ece, usi Ypon was er ook. Wij werden met open armen ontvangen. Eerst dachten zij dat ik iemand anders was. Zij wisten niet dat mijn vader nog een dochter had, want zij kende allleen mijn zus Abba. Naderhand vonden zij dat ik op mijn vader leek.  

Wij hadden met hun afgesproken, dat wij nu een excursie gingen doen, en dat wij morgen terugkomen om naar de kerk te gaan en dan blijven wij wat langer.

De volgende dag gingen wij naar de kerk. Het kerkdienst begon om 9 uur 'smorgens. Wij werden voor het kerk opgewacht door usi Ypon. Toen de kerkdienst begon, kreeg ik een brok in de keel, en ik dacht, dat ik dit mag meemaken. Na de kerkdienst liep ik met Romir  en zijn vrouw Mary terug naar huis. Wij zaten voor het huis, en ik vond het zo mooi. toen besefte ik pas dat ik in kampong Erie was. Wij gingen naar het graf van onze opa en oma. In het huis van Ampi hebben wij gegeten en gedronken, gelachen, heel veel gelachen. Ik had het gevoel dat ik onze neven en nichten al jaren ken, terwijl het maar 2 dagen was. Tegen 15.00 uur gingen wij terug naar ons hotel, maar voor dat wij afscheid hadden genomen, was het brullen geblazen. Usi Ypon begon te huilen, en ik ook. Het was heel erg emotoineel. 

De volgende dag gingen wij bij bung Tjaak en zijn vrouw Cici eten. Wij kwamen aan en heel de familie was aanwezig. ik vond het leuk, echt een verrassing. Na het eten ging bung Tjaak achter zijn keyboard spelen en zijn dochter ging zingen. Ik ging met Ece dansen en mijn moeder en alle anderen gingen ook dansen. Het werd een feest. Heel erg leuk. En Herlin had ook een liedje gezongen en mijn andere neef. Tegen 15.00 uur gingen wij terug naar onze hotel.

"sAvond kwamen Romir met zijn vrouw en Romir broertje bij ons op visite. Herlin kwam later. Wij hadden gezamelijk gegeten en in het hotel trad een keyboarder met zijn vrouw op. Heel erg gezellig was het. Herlin had een liedje gezongen, Romir had ook gezongen, en zijn broertje ook. Bij het afscheid nemen kreeg ik tranen in de ogen, ik hou zoveel van mijn familie. Ik ben zo blij dat ik mijn familie heb mogen leren kennen. Nu zit ik in Bali achter de pc, mijn verhaal, mijn ervaring, mijn gevoelens over mijn familie in Erie,  op papier te zetten, en ik zit te huilen. Ik mis zij nu al.

En nu Alby die Erie al in 1988 heeft bezocht met Toine, Mammie en Pappie en Albert.

Het was voor mij 20 jaar geleden dat ik in Ambon ben geweest. In mijn gedachten zag ik wat ik toen in 1988 heb meegemaakt. De reis met mijn ouders en de spanning wat ik te zien krijg in Erie. Thuis in Nederland had ik vaak aan mijn vader gevraagd als hij over Erie had..hoe Erie eruit zag. En dan gaf mijn vader als antwoord..dat kan ik je niet uitleggen..dat moet jezelf zien met je eigen ogen.  Ik herinner mij dat het fantastisch was om in Ambon te zijn en dat het heel mooi was. En dat Pappie een trotse man was dat hij het nu aan mij kon zien waar hij vandaan kwam.

Nu voor de 2e keer mijmer ik in het vliegtuig wat mij nu te wachten staat. De afgelopen jaren wilde ik al met Toine naar Ambon maar ik had geen prettig gevoel..door de oorlog die is geweest..christenen tegen de moslims..dus gingen wij niet alhoewel veel mensen die al na de oorlog geweest zijn tegen mij zeggen..je kunt nu rustig gaan. Dan dacht ik..zal wel..Vorig jaar had ik sterk het gevoel..nu wil ik gaan..kijken hoe het nu daar is en hoe gaat het met mijn vaders familie. Henkie en Corrie wisten dat wij ernaar toe zouden gaan en besloten met ons te reizen. Mammie, Mary en wij met z'n 4tjes..dat is voor ons ook lang geleden..zo in een groep te reizen.

Daar in Erie aangekomen..was maar voor even..omdat wij een tour wilden maken..kreeg je al het gevoel..wooohhhh..was is het hier mooi. Mijn neef, zijn vrouw en zijn kinderen en mijn andere nicht zaten al op ons te wachten omdat ik al had afgesproken dat wij even zouden komen en dat wij morgen..dus zondag..met hun naar de kerk wilden gaan en meer tijd met elkaar wilden besteden. Dat vonden zij zoal geweldig..want er viel veel bij te kletsen.

Dus Zondag zijn wij rechtstreeks naar de kerk..Kehidupan(zo heet het)gegaan. Terwijl ik daar zat..en om me heen keek..kreeg ik al een brok in mijn keel. Ik dacht aan Pappie op dat moment..wat zou hij zeggen als hij nog leefde..en wat zou hij trots zijn dat wij hier zitten. Alles kwam weer bij mij boven van 1988 dat Toine en ik met Pappie en Mammie hier in de kerk zaten. Wilde mijn tranen bedwingen maar kon niet. Zo'n over weldigend en warme gevoel om nu zo tussen de dorpelingen te zitten waar Pappie vandaan komt. Je kunt het niet uitleggen..maar wel een heerlijk gevoel.

Na de kerk gingen wij met elkaar kletsen over toen en nu want ik was benieuwd of zij nog hebben geleden tussen 1999-2003 tijdens de hajidoorlog. Sommigen van de familie uit Airlow zijn de bergen in gevlucht(NYONG EN RIETJE) Bung Athin is 2 jaar geleden overleden en Henkie(taxichauffeur in 1988) woont in Jakarta en Alex woont in Sorong.

Pappies halfbroers en zusters gaat het allemaal goed. Bung Izak woont in Ambonstad..Usi Jo woont in Ceram..en Bung Ampi..Usi Ippon..Usi San wonen in Erie..het dorp waar mijn vader vandaan komt. Na het kletsen gingen wij heerlijk eten want zij hadden ons al daags van te voren gevraagd wat wij wilden eten. Nou we hebben het geweten alles stond op tafel. Maar vooral pepeda en vis..dat is een belangrijk tradtioneel gerecht uit Ambon en wordt gemaakt van de sagoboom..het was zo lekker..eerlijk gezegd nog lekkerder dan thuis in Nederland..misschien komt het ook de sfeer..het gevoel van mijn vader en mijn vaders familie met ons bij elkaar..was nog steeds sterk aanwezig.

Na het eten nog steeds aan tafel zaten Henk en ik tegenover elkaar. Wij keken elkaar aan en wij begonnen samen te huilen..we hadden ons eigen gedachte..maar we zeiden samen..dit is het wat pappie bedoelde..je moet het zelf met je eigen ogen zien. Ik kan het niet beschrijven..dit gevoel heb ik in 1988 niet gevoeld..had zo moeten zijn..met mammie, Henk en Corrie. Met hun dit samen nog een keer te beleven maar nog hechter. Meesten van Pappies familie kennen mij nog uit de reis van 1988..en ze vroegen waar Toine was..want hij is van JKT naar Bali gegaan..ik heb het hun uitgelegd en zij vonden het erg jammer..ik ook trouwens.

Ik ben zo blij dat ik geweest ben..alles beleefde ik nog een keer maar zoals ik al zei dichter naar de familie en nieuw omdat ik veel meer te weten ben gekomen over Pappies familietak. Pappie is geen prater..achteraf jammer..maar misschien had het zo moeten lopen..ik weet in ieder geval meer en dat is juist de bedoeling.

Toen het tijd werd om naar huis te gaan werd het een emotionele afscheid. Usi Ippon hield ons allemaal stevig vast..en wilden ons niet laten gaan..want wanneer zien wij elkaar weer..vroeg zij. Dat is ook zo..maar wie weet..zolang wij gezond en mobiel zijn gaan wij zeker nog een keer terug maar beloven doen we het niet..dat mag niet.

De volgende dag(zie verslag Henk en Corrie) bij bung Izaak was wederom gezellig. We konden niet genoeg van elkaar krijgen..nou dat zegt wel iets. Het was voor mij achteraf een geweldige belevenis geweest in Ambon met lieve, warme, gezellige familie die ontzettend van ons houden en wij van hun.

salam dari twalby di Bali